Tuk Tuk Tales

[singlepic id=274 w=240 h=180 float=left]In de zinderende hitte ligt de koning van het dierenrijk te rusten. Het enige schaduwrijke plekje is slechts een smalle strook in het badende zonlicht dat fel door de tralies op hem neerschijnt. Plotseling hoort hij voetstappen naderen. En dit keer niet het door de leeuw zo gehate lichtvoetige getrippel gepaard met jengelende kinderstemmen, maar zware, dreunende passen die bij iedere stap steeds harder weergalmen in zijn veel te kleine kooi. Instinctief voelt het dier de dreiging die ervan uitgaat. Een dreiging die zelfs groter blijkt dan hij ooit had kunnen vermoeden.

De leeuw rekt zich uit en schudt zijn donkere manen. Hij bereidt zich voor op de aanval. Maar de voetstappen hebben de kooi al bereikt en seconden later kijkt hij recht in de ogen van een dubbelloops jachtgeweer. “Shoot him!”, roept een mannenstem. Er volgt een oorverdovend schot. De leeuw voelt een scherpe pijnscheut in zijn borst en zakt met een harde brul in elkaar. En dan is er niets meer.

Tien jaar eerder…

[singlepic id=282 w=240 h=180 float=right]Voor de tweede keer in mijn leven zet ik voet op Zuid-Afrikaanse bodem. Het voelt alsof de warme, rode aarde onder de zolen van mijn teenslippers brandt van verlangen om opnieuw door mij ontdekt te worden. Mijn eerste kennismaking met dit overweldigende land was een paar jaar eerder, toen mijn zusje stage liep in Kaapstad en daar de man van haar dromen ontmoette. Zodoende sta ik me nu wederom te verbazen over de pure schoonheid van het landschap, in afwachting van het sprookjeshuwelijk dat komen gaat.

[singlepic id=287 w=240 h=180 float=left]Ik logeer op een Protea Farm in Montagu, in een houten blokhut aan een met pijnbomen omzoomd meer. Na een spectaculaire entree van de bruid te paard, haar witte sleep sierlijk over de billen van de voskleurige hengst gedrapeerd, voltrekt het huwelijk zich bovenop een berg met weids uitzicht over het berglandschap en de idyllische vallei vol appel- en perenbomen. Onder de stralende Afrikaanse zon en compleet met bloemenboog en vioolorkest. Voor iedere willekeurige voorstander van het huwelijksinstituut in al z’n romantische facetten moet het haast wel de ultieme natte droom zijn.

[singlepic id=283 w=240 h=180 float=right]Aansluitend is er een traditioneel Afrikaans diner met feest op een open plek middenin een pijnbos. Die avond dans ik met duizenden sterren. Ik kus ze en betover ze, vang ze op wanneer ze vallen. Ik flirt, ik drink en ik lach met alle bomen in het bos, tot ik met een gelukzalige, dronken glimlach het zilveren maanlicht uitdoe. Ik ben verliefd, denk ik vlak voordat ik verzink in een diepe slaap. Verliefd op dit prachtige land.

We stoten door naar de oostkust om onze kersverse schoonfamilie in East London te bezoeken. Op een middag belanden we bij een Afrikaanse kinderboerderij, waar ik jongleer met witte casinobroden door ze van een afstandje in de wijdopen gesperde bek van een nijlpaard te werpen en lange tijd in innige omhelzing verkeer met een jonge giraffe. Ik streel haar zachtjes, terwijl ze met haar blauwe tong enthousiast het zout van mijn handen likt.

[singlepic id=275 w=240 h=180 float=left]Dan wordt de magie van het moment verbroken. Joelende kinderen verdringen zich rond een medewerker met een kartonnen doos in zijn armen. In de doos zitten vier leeuwenwelpen, hun oogjes nog half gesloten. Overal zie ik maaiende en graaiende kinderhandjes die piepende leeuwtjes optillen. Mijn hart breekt. De wilde leeuwen van onze eerdere safari in Krugerpark verschijnen op mijn netvlies. In mijn onwetendheid ga ik er vanuit dat de moeder van deze welpen door stropers gedood is en dat ze gered zijn van een gewisse dood. Sindsdien heb ik altijd gedacht dat haar kinderen een tweede kans kregen.

Twee weken geleden…

[singlepic id=277 w=240 h=180 float=right]Tot ik in april 2010 door dierenwelzijnsorganisatie Vier Voeters wordt gevraagd artikelen te redigeren voor hun campagne tegen ‘canned hunting’, oftewel ‘ingeblikt jagen’. Ik begin de teksten over Zuid-Afrika aandachtig te lezen. Toevallig las ik in de laatste editie van Columbus magazine al iets over jachttoeristen in Namibië die hun afgeschoten dier als trofee mee naar huis namen ter vervanging van de geijkte souvenirs. Dit blijkt ook in Zuid-Afrika big business, zo lees ik nu. Het aantal ’trigger happy’ jachttoeristen is de afgelopen jaren schrikbarend gestegen. Met voldoende flappen is alles mogelijk, zelfs jagen op beschermde diersoorten zoals olifanten. Ook zonder jachtvergunning of bewezen jachtervaring.

[singlepic id=273 w=240 h=180 float=left]Maar dat is niet alles, want er bestaat een nog extremere vorm van ’trofeeënjacht’: canned hunting. Ingeblikte jacht, een uitermate laffe methode die met jagen niets te maken heeft. De ‘jagers’ krijgen de dieren simpelweg in hun schoot geworpen. Met name leeuwen worden voor de trofeeënjacht gefokt op meer dan 160 fokkerijen. “De welpen worden opgesloten in een kooi, met de hand grootgebracht en daarna gewoon doodgeschoten”, lees ik geschokt. “Ruim 3500 dieren in gevangenschap staat nu hetzelfde, afschuwelijke lot te wachten.” Er bekruipt me een onbehaaglijk gevoel als ik terugdenk aan de leeuwenwelpen in de kartonnen doos. Het zal toch niet…? De letters beginnen te dansen voor mijn ogen. “Veel van de dieren worden eerst gebruikt als toeristische attractie. Toeristen betalen geld om de welpen te aaien en met ze op de foto te gaan. De meeste mensen hebben geen idee dat ze hiermee een gruwelijke industrie steunen…”.

[singlepic id=290 w=240 h=180 float=right]Als ik lees dat er zelfs complete jachtpakketten worden aangeboden, stijgt mijn verbijstering tot ongekende hoogten. All-inclusive, met maaltijden, onderdak, vervoer, de hele rataplan. Hoe rijker de jager, hoe mooier de trofee. Een leeuw kost gemiddeld 25.000 euro. Eentje met dikke, zwarte manen kost bijna het dubbele. Sommige fokkerijen hebben ook welpen in de aanbieding of fokken uitheemse tijgers voor de jacht. Ik ben diep geschokt over deze wanpraktijken in het land dat ondanks de vele sociale, economische en etnische problemen toch jaren geleden een speciaal plekje in mijn hart heeft veroverd. Wat een waanzin. IJverig en vooral dankbaar begin ik de teksten te redigeren. Want ik ga uit van het principe dat alle beetjes helpen. Het is goed dat dit onder de aandacht wordt gebracht en daar draag ik graag mijn steentje aan bij.

Wil je meer weten over dit onderwerp of wil je weten hoe jij de campagne kunt steunen? Kijk op http://www.vier-voeters.nl.

© Eva Buijs

[imagebrowser id=21]

This entry was posted maandag, april 26th, 2010 at 13:50 and is filed under Zuid-Afrika. You can leave a response, or trackback from your own site.