Tuk Tuk Tales

[singlepic id=834 w=240 h=180 float=left]Probleempje. Van zakformaat, dus klein en licht, maar desondanks een last. Wanneer mijn tijdelijke reismaatje Randy en ik ons na een slopende busreis in de vermoedelijke richting van het hostel slepen, is het donderdagochtend. Maandag reist Randy af naar Puno, terwijl ik hier in Arequipa start met mijn vervolgcursus Spaans. Daarvóór staat zowel het Santa Catalina klooster als een driedaagse trekking in de Colca Canyon op het programma. Op zich te doen, ware het niet dat ik er nu nét even flink doorheen zit. De zon lacht, de stad roept, het klooster lonkt en zes busuren verder geeuwt de canyon waarschijnlijk al net zo ongegeneerd als ik.

Lees verder »

[singlepic id=754 w=240 h=180 float=left]Boris is dood. Een slangenbeet maakte vrijdag abrupt een einde aan zijn kwispelende leventje. Arme, lieve Boris en zijn al net zo zachtaardige papa Limón, de golden retrievers van de vrijwilligers van La Senda Verde (LSV), dierenopvang in Bolivia en sinds twee jaar mijn paradijsje om nooit te vergeten. De twee braafste goedzakken ooit. Wekenlang volgden de trouwe honden me overal waar ik ging, sliepen zelfs bij me in mijn hut. Altijd enthousiast en levenslustig. Soms letterlijk of figuurlijk spartelend, maar veel vaker nog vrolijk dartelend. “Iedereen ging er vanuit dat Limón de eerste zou zijn. Nu hebben we plotseling afscheid moeten nemen van zijn zoon”, schrijft Vicky, de oprichtster van LSV. Mijn hart breekt in duizend stukjes. Te vroeg. Te onverwachts. Te pijnlijk. Voor hem, voor Limón en voor alle anderen die van hem hielden.

Lees verder »

[singlepic id=782 w=240 h=180 float=left]In het westen van Cuba, in de provincie Pinar del Rio, vind je de vallei van Viñales, bekend om haar kleurrijke tabaksplantages en mogotes: bijzonder gevormde kalksteenformaties. In deze schitterende vallei ligt het vredige dorpje Viñales, vanuit waar je prachtige tochten te voet, te paard of per fiets kunt maken. Zin om lekker een dagje te chillen aan een buitenzwembad met bar, onderwijl genietend van een fenomenaal uitzicht op de tabaksplantages? Ga dan naar hotel Los Jazmines of naar hotel La Ermita. Beide hotels liggen op loopafstand van het dorp en voor 3 à 4 euro (prijzen anno 2007) inclusief drankje naar keuze mag je ook als niet-gast van het zwembad gebruikmaken.

Lees verder »

[singlepic id=273 w=240 h=180 float=left]”Zie je die oren dan niet?”, vraag ik paniekerig. P. haalt zijn schouders op. “Ik zie er zoveel, maar waar heb je het over?”, antwoordt hij. “Over haar oren!” Met wild kloppend hart vervolg ik: “Daar! Op negen uur!” Om mijn woorden kracht bij te zetten wijs ik met een theatraal gebaar naar links. “Oooooooh, dié oren! Jezus Eef, dat is geen goed teken!” Hè, hè, hij heeft het begrepen. En dat was maar net op tijd, hoop ik…

Lees verder »

[singlepic id=784 w=240 h=180 float=left]In het noorden van Thailand, op 60 km van Chiang Mai, ligt Doi Inthanon NP. Het natuurpark beslaat 482 km2 en is vernoemd naar de heilige berg Doi Inthanon, kortweg Doi In, die hoog boven het park uittorent en met 2565 meter de hoogste berg van Thailand is. Doi In maakt deel uit van het Thanon Thongchai gebergte. Op haar top prijkt fier een stoepa, waarin de as van de laatste soevereine Thaise koning Intawichayanon wordt bewaard. Dit maakt het een belangrijk pelgrimsoord. Op enkele kilometers van de top vind je een chedi, gebouwd door de luchtmacht als monument voor de zestigste verjaardag van de huidige koning Bhumibol (oftewel Rama IX).

Lees verder »

[singlepic id=789 w=240 h=180 float=left]Walvissen spotten, terwijl je “dobbert” in een bootje op zee. Ze van dichtbij met hun volle gewicht uit het water zien springen en ze horen snuiven, briesen en zingen; wie droomt er niet van? In Ecuador kan dit jaarlijks tussen juni en oktober, wanneer de walvissen zich bij de kust ophouden om te paren. Vanuit Puerto Lopez kun je een tour boeken naar het vulkanische eiland Isla de la Plata, waar unieke flora en fauna te vinden is die behalve op de Galapagos eilanden nergens anders ter wereld voorkomt. Als het eiland na anderhalf uur varen opdoemt, word je vrijwel zeker getrakteerd op een groot aantal walvissen die hun paringsrituelen vol overgave laten zien. Een geweldige ervaring!

Lees verder »

[singlepic id=797 w=240 h=180 float=left]Vlakbij Kaapstad liggen de beroemde wijnlanden, waar idyllische vergezichten en statige landhuizen met eeuwenoude wijnkelders, enorme eikenhouten vaten en sfeervol ingerichte proeflokalen de boventoon voeren. Het proeven van de ‘nieuwe wereld-wijnen’, die vrijwel altijd allemansvrienden zijn, is een waar feestje. Liefst buiten onder de Afrikaanse zon, onderwijl uitkijkend over de glooiende heuvels vol groene wijnranken. Romantiek in z’n zuiverste vorm, wat de wijnlanden dan ook tot een alom geliefde bestemming maakt. De meest bezochte wijngebieden zijn Stellenbosch en Franschhoek. Op zich terecht, want het zijn beide magische plekken. Er is echter nog een gebied dat minstens zoveel waardering verdient en dat is Paarl.

Lees verder »

[singlepic id=707 w=240 h=180 float=left]Na een paar dagen luieren op het strand van Huanchaco in Noord-Peru, is het de hoogste tijd voor weer eens ouderwets afzien in de vorm van een pittige bergwandeling. Randy en ik nemen de nachtbus naar Huaraz, een stadje in het kloppende hart van de centrale hooglanden. De stad ligt genesteld in de indrukwekkende bergketen Cordirella Blanca, die ervoor gemaakt lijkt om door alpinisten en wandelaars met een lange adem ontdekt en bedwongen te worden. De grillige bergen en de verscheidenheid aan trektochten langs hun besneeuwde toppen, imposante gletsjers en kraakheldere meren maken Huaraz dan ook tot een alom geprezen uitvalsbasis voor de sportieve avonturier.

Lees verder »

[singlepic id=507 w=240 h=180 float=left]Diep verscholen in een nevelwoud in de noordelijke hooglanden van Peru, bevinden zich de mystieke ruïnes van Kuelap. Het enorme pre-Colombiaanse fort wordt ook wel ‘Machu Picchu van het noorden’ genoemd, daar het de beroemde Inca-stad in grandeur en schoonheid evenaart. Het grote verschil zit hem in het gebrek aan de hordes bezoekers. Want waar Machu Picchu decennia geleden reeds onder de toeristenvoet gelopen werd, heeft men in Kuelap het rijk alleen. De gesluierde ruïnes worden tegenwoordig slechts bevolkt door honderd lama’s.

Lees verder »

[singlepic id=472 w=240 h=180 float=left]In Ecuador ontmoet ik de Amerikaanse Jenny en de Nederlander Marcel. Zij willen net als ik naar Chachapoyas en de ruïnes van Kuelap in het nog tamelijk ongerepte noorden van Peru. We besluiten samen te reizen. Vanuit Vilcabamba wacht ons een avontuurlijke tweedaagse bergrit over grotendeels onverharde wegen, via de afgelegen en weinig gebruikte grenspost la Balsa. Op ongekende afstand van de platgewalste paden, blijkt al snel…

Lees verder »

[singlepic id=454 w=240 h=180 float=left]”Eruit! Ik moet eruit!”, schreeuwt een onherkenbare, overslaande stem van binnen. In de stomend hete lucht hap ik snakkend naar adem. Zo aardedonker. Zo onvoorstelbaar aardedonker. Ik probeer in paniek mijn longen vol te zuigen, maar lijk me als het ware in een vacuüm te bevinden. “Zuurstof, ik heb zuurstof nodig!” Is dat echt mijn eigen stem in mijn hoofd? Splassshhh! In het midden van de onzichtbare kring gooit de sjamaan voor de zoveelste keer een plens water op de roodgloeiende keien. Luid sissend doen ze de benauwde hut een fractie van een seconde oplichten, waarna de stoom zich verspreidt in de gitzwarte, zwetende ruimte.

Lees verder »

[singlepic id=55 w=240 h=180 float=left]Voor de tweede maal ben ik in Quito. Ik besluit de toeristenwijk la Mariscal te laten voor wat hij is en stap binnen bij The Secret Garden Hostel, hooggelegen in een van de pittoreske straatjes van de Oude Stad. Zodra mijn voetzool de deurmat raakt, weet ik instinctief dat ik hier ook de vorige keer had moeten logeren. En inderdaad, het blijkt de ontmoetingsplek bij uitstek. Compleet met dakterras met uitzicht over Quito en de omringende bergen, die bij aankomst dramatisch afsteken tegen een dreigende wolkenlucht. Een vastomlijnd plan heb ik even niet, ik beleef mijn avontuur van dag tot dag. Maar beleef ik in Quito wel mijn eigen avontuur, of ben ik slechts een figurant in dit verhaal? Of sterker nog: een willekeurige toeschouwer van een avonturenfilm van Zuid-Amerikaanse makelij?

Lees verder »

[singlepic id=144 w=240 h=180 float=left]Aan het eind van de beruchte Death Road, in de groene uitlopers van de Amazone, ligt het paradijselijke La Senda Verde (LSV): een eco-resort en tevens opvang voor gewonde en mishandelde wilde dieren. In een natuurlijke omgeving krijgen de dieren hier de liefdevolle verzorging die ze zo nodig hebben. Het is gelegen op loopafstand van het dorpje Yolosa, in de tropische bergen van de Yungas nabij Coroico. Je kunt er als gast logeren, of een helpende hand bieden als vrijwilliger. Daar de overheid meer en meer in beslag genomen dieren naar LSV brengt, breidt de opvang zich in rap tempo uit, dus alle hulp is welkom.

Lees verder »

[singlepic id=311 w=240 h=180 float=left]Ik wil iets. Me onderdompelen in rust. Mezelf verwonderen met al mijn zintuigen. De vogels hun melodie horen zingen, mijn ogen intussen oneindig verbazend. Geprikkeld worden door duizend geuren. Onder een strakblauwe hemel met de zinderende zon op mijn huid, terwijl ik me zachtjes laat meevoeren op het ritme van de tjirpende vogels. Nu mijn paardentocht naar Laguna Cuicocha is verzet, omdat gidslief gister kilometers te diep in zijn bierglas heeft gekeken en daardoor met geen mogelijkheid te paard kan stijgen, ligt de dag als een bloem in de knop aan mijn voeten. En ik ga hem plukken, koste wat kost.

Lees verder »

[singlepic id=794 w=240 h=180 float=left]Ben je van plan de kerstdagen in het bruisende en zomerse Buenos Aires door te brengen? Dan zijn er een paar dingen die je moet weten. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: kerst in Buenos Aires is…apart. En allerminst bruisend. In de week voor kerst stroomt de stad leeg, waarna Buenos Aires verandert in een heuse spookstad! Het gros van hip Buenos Aires reist af naar Uruguay, om en masse te flaneren op het strand van Punta del Este. De thuisblijvers vieren kerstmis achter gesloten deuren, want voor veel Porteñas is het een echte familieaangelegenheid. Maar niet getreurd, want met onderstaande kersttips zul je niet van een koude ker(st)mis thuiskomen.

Lees verder »

[singlepic id=791 w=240 h=180 float=left]Denk je aan Italiaanse romantiek, dan denk je al gauw aan Toscane. Aan pure smaken waar de passie vanaf spat. Wijn en olijfolie. Verse pasta, zongerijpte tomaten en sterke espresso onder een strakblauwe hemel. Aan tot de verbeelding sprekende stadjes en schitterende, zonovergoten natuur. Klinkt dit je als muziek in de oren? Denk dan ook eens aan de minder bekende, maar daarmee niet minder indrukwekkende wijnregio Umbrië. En aan Orvieto in het bijzonder: een sfeervol stadje op een plateau van vulkanisch turfsteen, omringd door heuvels met wijngaarden, olijfbomen en cipressen.

Lees verder »

[singlepic id=785 w=240 h=180 float=left]Wanneer je vanuit Siem Reap de fameuze Angkor Wat en andere tempels wilt bezoeken, kan het handig zijn dit op eigen houtje te doen, bijvoorbeeld per tuktuk, brommer, taxi of zelfs per fiets. Dit stelt je niet alleen in de gelegenheid je eigen route te bepalen, maar ook om te stoppen waar en wanneer je maar wilt. Tussen de diverse tempels voert de tocht langs uitgestrekte rijstvelden en dorpen met houten huisjes op palen. Vaak wordt langs de weg bij deze dorpjes palmsuiker bereid en daarna verkocht als lokale lekkernij. Mijn tip: maak eens een pitstop om te zien hoe die bereiding in z’n werk gaat.

Lees verder »

Lees verder »

[singlepic id=727 w=240 h=180 float=left]Brandend zand. Bakken vol met prikkend, schurend, knarsend, brandend zand. In mijn ogen, neus, mond, oren en op allerlei andere dubieuze plekken. Maar zover is het nog niet. Eerst hebben Randy en ik vanuit Huaraz nog een busreis van vijftien uur voor de boeg. Dit keer loopt mijn lange weg tot aan Huacachina, een met blowende en bier slempende backpackers volgestouwde oase in de woestijn en niet meer dan een minuscuul zwart puntje op de geografische landkaart van Peru. Maar de ware trekpleister en daarmee gelijk de voornaamste reden van mijn bezoek, is van een veel actievere aard: sandboarden van de zandduinen!!!

Lees verder »

[singlepic id=683 w=240 h=180 float=left]Het noorden van Peru is wonder boven wonder nog tamelijk ongerept. Het zuiden wordt daarentegen al jaren geteisterd door orkaan El Gringo (de vreemdeling), zeg maar de grote toeristische broer van het fenomeen El Niño (het jongetje), die overigens zo nu en dan eveneens voor nogal wat opschudding zorgt. Letterlijk en figuurlijk, welteverstaan. Want El Niño mag dan een klein jongetje zijn,  je kunt er maar beter geen ruzie mee krijgen. Het verschijnsel doet zich voor wanneer een tropische golfstroom de Peruaanse kust bereikt. Dit warmere water bevat veel minder voedingsstoffen, dus veel minder vis. Rampzalig voor de visserij en de economie. Bovendien gaat El Niño hand in hand met hevige regenval en dit leidt niet zelden tot zware modderstromen én aardverschuivingen. Het zal je broertje maar zijn…

Lees verder »

[singlepic id=647 w=240 h=180 float=left]Ik ben een desastreuze kajakster. Ik geef het onmiddellijk toe. Als pasbenoemde ‘catastrofe’ kan ik dan ook niet wachten op onze middagexcursie: een paardentocht door Seaside Nature Park. Eindelijk iets waar ik goed in ben. In weken oude droomgedachten vlieg ik op een vurige hengst over het strand. Zijn manen zwierig dansend, mijn wangen totaal betraand door de wind. Onder mij ontwaar ik de onmetelijke spierkracht van het soepele dier, dat ondanks de controle van zijn berijdster net zo van dit machtige gevoel van vrijheid lijkt te genieten als ondergetekende. De werkelijkheid blijkt echter ietsje anders uit te pakken… Vervolg van het verslag over de (aantrekkings-)kracht van het water.

Lees verder »

[singlepic id=630 w=240 h=180 float=left]”Had ik nu maar een flesje water meegenomen.” Ik kijk in het verhitte gezicht van reisgenote Sigrid. “Als ik dit van tevoren geweten had…”, vervolgt ze terwijl ze haar karabiner aan de kabellijn vasthaakt. Dan zet ze zich af en zoeft ze achterover hangend tussen twee bomen naar de overzijde. Mijn blik dwaalt over het parcours van kabels en wankele touwenconstructies in het tropische woud. Het zweet gutst langs mijn lijf. “Desnoods een emmer om de straaltjes op te vangen”, mompel ik. Daar mijn opstandige lichaam ongewild een water- en zoutarm dieet schijnt te volgen, zou ik hem zo leegdrinken. “Hier is drinkwater!”, roept Sigrid vanaf plateau nummer zoveel. En met die verlossende woorden weet ik plotseling wat St Maarten uniek maakt.

Lees verder »

[singlepic id=621 w=240 h=180 float=left]Het heuvelachtige St Maarten is mooi groen en volop in beweging. Met meer dan dertig zonnige zandstranden, een scala aan watersporten, winkelcentra en luxe resorts die als reuzenpaddestoelen de grond uitschieten, tiert de jetset er welig. Op het eerste gezicht misschien niet de meest voor de hand liggende bestemming om verborgen pareltjes te ontdekken. Want in het hoogseizoen gonst het op sommige dagen van het cruiseschip-minnend publiek, dat als een zoemende zwerm bijen het eiland afstroopt, om bij het vallen van de avond met scheepsladingen vol met designartikelen en aanverwante taxfree producten aan boord te gaan. Maar Columbus zou Columbus niet zijn, als er niet toch een tamelijk unieke ontdekking gedaan werd.

Lees verder »

[singlepic id=563 w=240 h=180 float=left]Ik heb zowaar geslapen, realiseer ik me als ik voor de vorm een plastic vorkje meeprik in het ondefinieerbare vliegtuigontbijt. Even later wordt de daling ingezet, waarna het bovenwindse eiland opdoemt: een witomrande oase in een turquoise zee met donkerblauw vlekkenpatroon. Dan houdt de oceaan voor even op te bestaan en ontvouwt zich uit het niets een wit zandstrand vol schaars geklede vakantiegangers. Welkom op Maho Beach. “Bukken!”, roep ik bijna uit wanneer het toestel rakelings over de hoofden heen scheert. Seconden later sust een minieme landingsschok deze spectaculaire eerste ontmoeting met St Maarten.

Lees verder »

[singlepic id=540 w=240 h=180 float=left]”Je weet vast wel waarvoor ik bel.” De woorden van Columbus’ webmaster Vellah weergalmen in mijn gespitste oren. Mijn hart slaat tien keer over. “Ik heb een vermoeden…”, begin ik voorzichtig. “Gefeliciteerd”, zegt ze enthousiast. Haar stem lijkt plotseling mijlenver weg. “Je mag voor Columbus op pad naar St Maarten.” Alsof ze zelf vanuit St Maarten belt. Het duizelt me, dus ga ik vlug zitten. Vellah vraagt of ik wel echt op korte termijn weg kan. Absoluut! Zodra ik mezelf hervonden heb. En zo staat St Maarten zomaar een half jaar eerder op de stoep dan gewoonlijk.

Lees verder »

[singlepic id=274 w=240 h=180 float=left]In de zinderende hitte ligt de koning van het dierenrijk te rusten. Het enige schaduwrijke plekje is slechts een smalle strook in het badende zonlicht dat fel door de tralies op hem neerschijnt. Plotseling hoort hij voetstappen naderen. En dit keer niet het door de leeuw zo gehate lichtvoetige getrippel gepaard met jengelende kinderstemmen, maar zware, dreunende passen die bij iedere stap steeds harder weergalmen in zijn veel te kleine kooi. Instinctief voelt het dier de dreiging die ervan uitgaat. Een dreiging die zelfs groter blijkt dan hij ooit had kunnen vermoeden.

Lees verder »

[singlepic id=449 w=240 h=180 float=left]De meest lachwekkende apen in het dierenparadijs zijn toch wel de zwarte slingers. Wat een ge-wel-di-ge beesten! Ze zijn vooral erg menselijk, zeker wanneer ze rechtop gaan staan. Zoals ze daar rondbanjeren en slingeren met hun ondeugende koppies met opstaande kuifjes en hun lange, slungelige armen en benen… Net een stel pubers met groeistuipen. Wat ik naast het feit dat ze ongelooflijk stout en grappig zijn zo leuk aan de slingerapen vind, is dat ze echt alleen maar contact met je zoeken wanneer zij daar zelf zin in hebben. Heerlijk eigengereid dus.

Lees verder »

[singlepic id=395 w=240 h=180 float=left]Een paar dagen voor mijn komst bij La Senda Verde (LSV) arriveerde het jonge kapucijnaapje Hugi. Ze zag er volledig gehavend uit. Ze had overal wondjes en kale plekken en was doodsbang. We hadden echt met haar te doen en brachten heel veel tijd met haar door, in de hoop dat we haar op haar gemak konden stellen. Na een week was ze gelukkig al een stuk relaxter en sprong ze zowaar in onze armen. Het vervelende was echter dat ze door de baby’s niet geaccepteerd werd. Hugi werd continu door ze gepest en ze jatten ook nog eens haar voedsel…

Lees verder »

[singlepic id=362 w=240 h=180 float=left]De dag nadat ik ‘Dagboek uit het paradijs’ had geschreven, brak tot mijn vreugde eindelijk de zon door. Sindsdien heeft deze alom geliefde goudgele rakker ons met vele warme stralen omarmd, om pas tegen de avond langzaam achter de bergen te verdwijnen. En met de regen en de grauwe wolken verdween tevens de spanning binnen de groep, dus ook dat is goed nieuws. Maar ik zal jullie niet langer in het ongewisse laten omtrent de karaktertjes van ‘mijn’ apen bij La Senda Verde (LSV), te beginnen met de volwassen kapucijnapen.

Lees verder »

[singlepic id=438 w=240 h=180 float=left]Na een keiharde knal zit ik in het holst van de nacht met een ruk rechtop in bed. De regen striemt onophoudelijk tegen de hemelsblauw geschilderde hut, die bij iedere bliksemschicht fel oplicht. En telkens weer klinkt direct daarna die oorverdovende donderslag, gevolgd door een indringende mix van krijsende papegaaien en jankende honden. Zo wacht ik met ingehouden adem op het aanbreken van een nieuwe dag als vrijwilliger bij La Senda Verde, opvang voor gewonde en mishandelde wilde dieren in Yolosa, middenin de Yungas van Bolivia.

Lees verder »