Quito – Zoektocht naar de evenaar
[singlepic id=63 w=240 h=180 float=left]De hoofdstad van Ecuador heeft iets. De bijzondere ligging van de stad met zijn imposante vergezichten, het koloniale karakter en de keur aan bars en restaurants maken Quito onweerstaanbaar. Tel hier de nabijheid van het Andesgebergte, tropisch nevel- en regenwoud, vulkanen en warmwaterbaden, authentieke inheemse markten en niet te vergeten de evenaar bij op en mijn slotsom is duidelijk: een onuitwisbare eerste indruk van Quito en omgeving.
Quito ligt in het noorden van Ecuador op 2850 meter boven zeeniveau en is prachtig gelegen in een vallei, omringd door grillige bergen en vulkanen. De twee bekendste wijken zijn de Oude Stad en de Nieuwe Stad (la Mariscal). In la Mariscal, ook wel Gringolandia genoemd, vind je naast hotels en hostels in alle prijsklassen de meeste bars en restaurants. Helaas heeft de wijk zich ontpopt tot een walhalla voor criminelen, waardoor Quito niet alleen als een van de mooiste, maar ook als een van de gevaarlijkste steden van het continent te boek staat. De wilde verhalen van toeristen die met een pistool tegen hun hoofd op klaarlichte dag beroofd worden zijn niet van de lucht. En ’s avonds kun je je maar beter helemaal niet op straat wagen, zo waarschuwt men.
[singlepic id=70 w=240 h=180 float=right]Gelukkig zien de Ecuadoranen het belang van toerisme en wemelt het in de Oude Stad, een van Quito’s belangrijkste trekpleisters, van de politie. Hierdoor lijkt deze wijk met name overdag relatief veilig. Ik ben sowieso van mening dat angst niet in alle gevallen de beste raadgever is, dus neem ik vanuit la Mariscal voor 25 dollarcent de Trole, een soort tram in busvorm. Ik blijk de enige gringa (buitenlander) in de bus, waardoor ik ongewild de aandacht op mij vestig. Zouden de angstaanjagende verhalen dusdanig hun vruchten afwerpen dat alle toeristen ook overdag uitsluitend taxi’s nemen? Even later sta ik zó beleefd te luisteren naar een man die mij in sneltreinvaart een heel verhaal in het Spaans vertelt, dat ik spontaan mijn stop mis. En dat terwijl ik er toch echt geen touw aan vast kan knopen.
La Plaza Grande
[singlepic id=55 w=240 h=180 float=left]Het valt me op dat de Oude Stad barst van de koloniale gebouwen, waarvan er veel recent gerestaureerd zijn. Ze zijn zelfs voorzien van een nieuwe lik verf, waardoor het geheel een frisse en schone indruk maakt. Echt een fijne buurt om lekker te dwalen en te genieten van de kerken, kathedralen en straatjes met pastelkleurige huisjes. Niet veel later kom ik uit bij La Plaza Grande en ik voel direct dat ik mijn favoriete plek in Quito gevonden heb: een prachtig plein met sfeervolle bouwwerken, palmen, fonteinen en bankjes, waar het in de middagzon heerlijk toeven is. Gewoon relaxt zitten op een bankje en indrukken opdoen, verder helemaal niets. Daar wordt een mens soms best gelukkig van.
[singlepic id=72 w=240 h=180 float=right]De volgende dag vind ik het eigenlijk alweer tijd om de bedrijvigheid van de stad te ontvluchten en naar Mindo te gaan, een dorpje middenin een tropisch nevelwoud en een waar paradijs voor vogelspotters, wandelaars en avonturiers. Na een vroege start neem ik een taxi naar Ofelia busstation. Riem om? Hoezo riem om? Dat gaat niet hè, als je de riem nergens in vast kan klikken. Welkom in Zuid-Amerika. De chauffeur brabbelt er in rap Spaans vrolijk op los, terwijl ik hem al die tijd niet-begrijpend aankijk. Want na krap een dag in Zuid-Amerika is mijn kennis van deze bloemrijke, in mijn lekenogen zeer complexe taal toch echt nog niet om over naar huis te schrijven.
Mitad del Mundo
Veertig taximinuten later en slechts drie dollar lichter bevind ik mij op een onoverzichtelijk station in the middle of nowhere. Nu alleen nog even de juiste bus zien te vinden. Een engelengeduld gecombineerd met inventief handen- en voetenwerk loont en na tien minuten heb ik de halte gevonden. Helaas is er in geen velden of wegen een bus te bekennen. Navraag leert dat de eerstvolgende bus om vier uur ’s middags vertrekt. Ik werp een blik op mijn horloge. Het is tien uur ’s ochtends… Tijd voor een beroep op mijn aanpassingsvermogen en nog geen minuut later besluit ik over te gaan op plan B. Op weg naar het busstation zag ik een richtingaanwijzer met Mitad del Mundo. De evenaar dus. Ik twijfel er eigenlijk niet aan dat er bussen naar toe zullen gaan vanaf hier. Maar ja, hoe vraag je dat in het Spaans?
[singlepic id=71 w=240 h=180 float=left]Uiteindelijk kan ik na een hoop gestuntel nog net in de juiste bus springen, alvorens ik half geplet word tussen de lokalen die hun hele hebben en houden lijken te hebben meegenomen. Jutezakken volgepropt met kakelende kippen zijn hierop geen uitzondering. Drie kwartier later stap ik opgelucht en totaal bezweet de bus uit. Die opluchting verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als ik om me heen kijk en me realiseer dat ik op een vrijwel verlaten plek ben beland waar ik werkelijk niet warm of koud van word. Ik blijf even besluiteloos staan en herinner me dan dat ik gelezen heb dat de plaats die ze aanwijzen als evenaar niet de daadwerkelijke lijn is, maar dat deze 270 meter verderop zou zijn. Ik laat de ‘nep-evenaar’ links liggen en ga rechtsaf, op zoek naar de ‘echte’.
De Inca’s
Maar tijdens mijn zoektocht stuit ik op iets dat me veel interessanter lijkt: het Solar Museum van Quisato, een groep wetenschappers die het zat is dat Ecuador om het toerisme te voeden blijft liegen over de exacte ligging van de evenaar. De wetenschappers beweren dat de echte evenaar zelfs 30 km verderop ligt, namelijk precies op de plek waar de Inca’s in hun tijd een monument gemaakt hebben. Het monument staat symbool voor ‘het midden’ en is vervaardigd in de vorm van een soort ster. Ditzelfde symbool is nog vaak terug te vinden in de astrologie, of bijvoorbeeld als teken op Ecuadoriaanse en Peruaanse kleden.
[singlepic id=68 w=240 h=180 float=right]De onderzoekers van Quisato ontdekten twaalf jaar geleden met behulp van GPS dat de evenaar niet liep op de plek waarvan men dat altijd had aangenomen. Quisato is bovendien van mening dat de Inca’s deze locatie al kenden voordat zij uit Machu Picchu vertrokken. Klaarblijkelijk was het dé reden dat de Inca’s naar Ecuador kwamen. Zij eerden Inti (de zon) als absolute god en volgens hun verregaande berekeningen zou in Ecuador alles in balans zijn. Ook op astrologisch gebied, omdat je vanuit daar zowel de noordelijke als de zuidelijke helft van ons sterrenstelsel kunt zien.
[singlepic id=61 w=240 h=180 float=left]Ecuador betekent volgens Quisato feitelijk zelfs iets anders dan menigeen altijd heeft gedacht: niet equator, maar equalizer, wat schijnbaar weer stamt uit het Duits en staat voor gelijkheid, balans en harmonie. Begrippen die net als in de rest van de wereld ook hier nog altijd ver te zoeken zijn. Maar toch: dat de Inca’s in die perfecte balans geloofden is één ding, dat ze het ook nog wisten te vinden in de vorm van de evenaar is in mijn optiek op zijn minst wonderlijk te noemen. De veelheid aan kennis waarover de oude beschavingen beschikten blijft verbazingwekkend. En na anderhalve dag op dit continent weet ik nu al dat me nog heel wat momenten van verwondering te wachten zullen staan.
© Eva Buijs
[imagebrowser id=7]