La Senda Verde – Voorstelronde 2
[singlepic id=395 w=240 h=180 float=left]Een paar dagen voor mijn komst bij La Senda Verde (LSV) arriveerde het jonge kapucijnaapje Hugi. Ze zag er volledig gehavend uit. Ze had overal wondjes en kale plekken en was doodsbang. We hadden echt met haar te doen en brachten heel veel tijd met haar door, in de hoop dat we haar op haar gemak konden stellen. Na een week was ze gelukkig al een stuk relaxter en sprong ze zowaar in onze armen. Het vervelende was echter dat ze door de baby’s niet geaccepteerd werd. Hugi werd continu door ze gepest en ze jatten ook nog eens haar voedsel…
[singlepic id=400 w=240 h=180 float=right]Maar afgezien daarvan ging het na verloop van tijd zo goed met haar, dat Vicky en Marcelo besloten dat ze niet langer aangelijnd hoefde te blijven en net als de andere kleintjes lekker in alle vrijheid kon ravotten. Sindsdien letten we er tijdens het voeren wel heel goed op dat zij daadwerkelijk haar deel kreeg en we bleven haar de extra aandacht geven die ze zo nodig had. De volwassen kapucijners Luna en Cereza ontfermden zich gelukkig ook steeds meer over haar.
Tot Hugi op een dag verdwenen was…om nooit meer terug te keren. We denken dat ze de weg is kwijt geraakt, maar zeker weten doen we het natuurlijk niet. Ik maak me vreselijk zorgen om haar, want zij redt het echt niet in haar eentje. Waarschijnlijk leeft ze al niet meer… Vicky heeft de inwoners van alle omliggende dorpen gewaarschuwd en iedereen kijkt nu naar haar uit. Maar tot nog toe dus zonder resultaat. Dat zijn op z’n zachtst gezegd de minder leuke momenten!
Sorelo
[singlepic id=389 w=240 h=180 float=left]Het alfa-mannetje in de kapucijnergroep is net zo sterk en agressief als hij eruitziet. Sorelo is de oudste bewoner van La Senda Verde en kwam hier als piepklein en uitermate schattig baby-aapje, waar heden ten dage werkelijk helemaal niets meer van terug is te zien. Hij kan door zijn enorme kracht behoorlijke schade aanrichten als hij dat zou willen. Ik kom daarom niet graag bij hem in de buurt. Behalve tijdens het voeren. Dan kun je hem gewoon benaderen en pakt hij zijn bak met fruit en groenten op vriendelijke wijze van je aan.
[singlepic id=399 w=240 h=180 float=right]Sorelo zit normaal gesproken vast aan een hele lange lijn, zodat hij de kleintjes en de verzorgers niet zo makkelijk iets aan kan doen. Maar sinds ik bij LSV ben is hij al twee keer losgebroken. En dat betekende paniek in de tent. Tomás, een van de lokale werknemers, is de enige persoon die hem kan handelen. Bij hem is hij gek genoeg zo mak als een lammetje. Tomás was echter beide keren in Coroico toen het gebeurde. De eerste keer liep alles gelukkig met een sisser af. Maar de tweede keer verliep helaas een tikje anders…
[singlepic id=390 w=240 h=180 float=left]Toen Sorelo losbrak kregen we de instructie om vooral bij hem uit de buurt te blijven, een advies dat we maar wat graag opvolgden. Jenny was erg bang, dus gaf ik haar mijn fles met water die ik vlak daarvoor gevuld had. Sorelo heeft een hekel aan water, dus daar kun je hem in noodgevallen eventjes mee op afstand houden. Nog geen minuut later, toen we net probeerden de honden in veiligheid te brengen, kwam hij ineens vanuit het niets op ons afgestormd. Ik aarzelde geen seconde en rende naar de kraan om nog een fles te vullen, aangezien ik de mijne dus net aan Jenny had gegeven.
[singlepic id=396 w=240 h=180 float=right]De rest van de vrijwilligers scheet echter zeven kleuren en rende in paniek achter me aan in de richting van het restaurant, met de honden en Sorelo in hun kielzog. Paul riep nog: “Don’t run, don’t run!”, maar probeer dat maar eens wanneer je denkt dat je wordt aangevallen door een alfa-mannetje! Het lukte ze om nog net op tijd het restaurant te bereiken en de gaasdeur pijlsnel te sluiten. Maar voor de twee retrievers Boris en Limón en voor Paul en mijzelf was het te laat.
Boris en Limón
[singlepic id=447 w=240 h=180 float=left]Arme Limón… Sorelo viel hem aan en beet hem langdurig in zijn achterpoot. En ook nog precies in de poot waar hij reuma in heeft. Limón piepte en piepte, maar was volledig kansloos. Het was een vreselijk gezicht. En hij beet niet eens terug, de goedzak. Ik gooide zodra ik mijn fles had gevuld de gehele inhoud in de richting van Sorelo, waardoor hij schrok en enigszins beduusd Limón’s achterpootje losliet. Op dat moment kon Paul zijn lijn grijpen en had hij hem binnen enkele seconden aan een paal vastgebonden.
Een uur later was Tomás terug en kon Sorelo weer veilig naar zijn stek gebracht worden. We stonden te trillen op onze benen en ook Sorelo bleef nog lang onrustig. En Limón? Die hield er een enorme, diepe vleeswond aan over en loopt nu manker dan ooit. Hij heeft slechte dagen waarop hij alleen maar ligt te slapen, maar gelukkig ook nog goede dagen waarop hij actief achter zoon Boris en de vrijwilligers aanhobbelt.
De baby-kapucijnapen
[singlepic id=401 w=240 h=180 float=right]Kimbo, Anita, Lily, Camilo, Agapetto, Little Martin en Jamón zijn stuk voor stuk hele schattige, speelse boefjes. Ze schommelen enthousiast aan je armen en benen, of liften een stukje mee op je schouders, hun armpjes stevig om je nek geslagen. Vaak loop ik rond met vier van die doerakjes bungelend aan mijn lijf. En hun plasjes houden ze -helaas- niet op totdat ze weer op eigen benen staan. Maar dat maakt ook eigenlijk niks uit, want stinkend smerig worden we toch wel. ’s Morgens krijgen ze pap en dat is echt hilarisch: het is vaker een papje met aap dan een bordje met pap. Wat een kliederboel. Ik zal de twee meest in het oog springende aapjes er even uitlichten:
Kimbo
[singlepic id=416 w=240 h=180 float=left]Kimbo verdient een aparte vermelding. Hij is met stip de stoutste, pluizigste en grappigste veelvraat van alle kapucijnapen. Geen enkele vorm van voedsel is veilig voor hem. Hij jat werkelijk alles, waar en wanneer hij maar kan. Hij vreet zo ontiegelijk veel dat hij echt een propje begint te worden. Net een kluwe wol. Kimbo’s hoofd vertoont verdacht veel gelijkenis met een Gremlin, terwijl hij kan zingen als Gizmo! Sinds de verhuizing is hij samen met Anita degene die alsmaar terug blijft keren naar zijn oude plek: op zijn onuitputtelijke zoektocht naar eten of aandacht. En bij gebrek aan een van de twee, laat hij luidkeels van zich horen.
Anita
[singlepic id=448 w=240 h=180 float=right]Anita is als kleinste en zoetste baby van het stel nog erg aanhankelijk en valt regelmatig tegen je aangeplakt in een diepe slaap. Ze kroop een keer onder het shirt van een van de vrijwilligsters en die dacht op een gegeven moment: “Hé, wat gebeurt er nou, dat voelt best lekker. Eigenlijk een beetje te lekker naar mijn zin…”. Had Anita haar bh opzij geschoven en was aan haar tepel aan het sabbelen! Gekkie… Het is echt zo’n schattig hummeltje. Maar oh wee als er iets gebeurt dat haar niet zint: dan krijst ze als een echte baby de hele beestenboel bij elkaar!
NB: Enkele maanden na mijn vertrek bereikte mij het vreselijke nieuws dat Anita door een tragisch ongeval om het leven was gekomen. En baby Jamón werd niet lang daarna, in het voorjaar van 2009, ernstig ziek. Hij heeft dit helaas eveneens niet overleefd. Rust zacht lieve Anita & Jamón. We missen jullie ontzettend, kleintjes! En ik heb nog steeds verdriet als ik aan onze bijzondere momenten samen denk en me realiseer dat jullie geen deel meer uitmaken van dit schitterende plekje op aarde.
Wordt vervolgd…
© Eva Buijs
[imagebrowser id=26]