La Senda Verde – Voorstelronde 1
[singlepic id=362 w=240 h=180 float=left]De dag nadat ik ‘Dagboek uit het paradijs’ had geschreven, brak tot mijn vreugde eindelijk de zon door. Sindsdien heeft deze alom geliefde goudgele rakker ons met vele warme stralen omarmd, om pas tegen de avond langzaam achter de bergen te verdwijnen. En met de regen en de grauwe wolken verdween tevens de spanning binnen de groep, dus ook dat is goed nieuws. Maar ik zal jullie niet langer in het ongewisse laten omtrent de karaktertjes van ‘mijn’ apen bij La Senda Verde (LSV), te beginnen met de volwassen kapucijnapen.
Luna
Een van mijn favoriete kapucijners. Hoewel Luna pas een jaar of zeven is, ziet ze eruit als een omaatje. Doordat ze vroeger kunstjes moest doen en speelkaarten moest trekken op de markt, deed ze in haar eerste maanden bij LSV steeds dansjes en had allerlei rare tics. De dansjes hebben ze haar met moeite weer af kunnen leren, maar vreemde tics heeft ze nog steeds. Het is echt een beetje een mafketel, maar wel een hele schattige mafketel! Ze is ongelooflijk knuffelig en kletst je de oren van het hoofd. Vooral naar mij toe gedraagt ze zich bijzonder aanhankelijk en die liefde is wederzijds. Ik ben helemaal weg van haar. Wanneer ik aan kom lopen begint ze te springen, terwijl ze in -uiteraard volkomen begrijpelijke- apentaal van alles naar me roept. Vervolgens duikt ze in mijn armen en begint me al kwebbelend uitgebreid te ‘ontvlooien’.
[singlepic id=361 w=240 h=180 float=right]Van mannen moet ze echter niets hebben. Die worden totaal genegeerd, of kunnen een kei naar hun hoofd geslingerd krijgen. Of zelfs een flinke bijt in hun been als ze daar toevallig zin in heeft. Behalve als ze hitsig is. Dan richt ze al haar pijlen op één man en wordt ze gek van verlangen als hij alleen al in de buurt is. Paul, een van de vrijwilligers die hier al meer dan twee maanden verblijft, was drie dagen lang de pineut. Terwijl ze hem voor die tijd voortdurend met stenen bekogelde. Luna is denk ik wel de meest instinctieve en hormonale aap van het stel. Alhoewel…
Cereza
[singlepic id=369 w=240 h=180 float=left]…die kan er ook wat van! Cereza was de tweede in La Senda Verde’s apenrij en is de moeder der apen. Meestal slaapt ze met drie baby’s op haar rug, terwijl de andere volwassenen er hooguit eentje dragen. Ongelooflijk schattig om te zien als je ‘s avonds checkt of alles oké met ze is en je die kleintjes slapend op de rug van de groten ziet hangen. Cereza is degene die altijd direct onze zakken afspeurt op zoek naar alles wat als speeltje kan dienen. En dat doet ze heel secuur! Verder vindt ze haarbandjes enig (auwauwauwww wanneer ze je halve bos haar meetrekt!) en speelt ze graag een partijtje handje-klap met ons. Ook is ze zoals het een echte mama betaamt erg liefdevol naar de kleintjes toe.
[singlepic id=381 w=240 h=180 float=right]De laatste paar dagen kregen we echter ineens een hele andere kant van Cereza te zien. Iets wat ik slechts een keer eerder had gezien en wel bij Luna: Cereza was verliefd! Op Nick, een van de andere vrijwilligers. Ze werd super verlegen zodra hij in de buurt was en maakte hele vreemde geluidjes. Kwam dan langzaam maar zeker dichterbij geschuifeld, hem aanrakend, strelend zelfs. Echt een complete metamorfose. Een paar keer zat ze zo met zichzelf in de knoop dat ze hem heel hard beet, van hem afsprong en direct daarna weer op diezelfde vreemde wijze toenadering zocht. En was Nick er niet, dan was ze gewoon weer haar eigen, vertrouwde zelf.
Martín
[singlepic id=387 w=240 h=180 float=left]Martín is mijn tweede favoriet. Zijn vroegere baas heeft zijn snijtanden uit getrokken, zodat hij de schoft niet kon bijten. Martín is wat donkerder van kleur, want hij komt uit de regio van Santa Cruz en niet zoals de rest uit Beni. En het is simpelweg een lieve, zachtaardige knuffelaar. Maar de laatste tijd zat hij slecht in zijn vel. Vorige week hadden we de apen verhuisd naar een minder toegankelijke locatie achter Vicky en Marcelo’s huis, omdat het beter voor ze is als ze niet teveel bezoekers zien. De mountainbike tocht van Gravity Assisted over de Death Road eindigt namelijk dagelijks bij LSV. De bikers douchen en lunchen er voordat ze weer teruggaan naar La Paz. Soms zijn het er wel vijftig op een dag, dus dit is voor de apen rustiger en bovendien veel bosrijker.
[singlepic id=370 w=240 h=180 float=right]Alle apen vonden hun nieuwe plek geweldig, behalve Martín. Normaal gesproken is hij ontzettend speels met de kleintjes, maar nu duwde hij ze weg en zonderde zich voortdurend af. Hij at nauwelijks, viel vreselijk af en wilde ons niet los laten na een knuffel. Dan omklemde hij onze keel met zoveel kracht dat het gewoon pijn deed. De oplossing bleek echter nabij. We verhuisden hem een stukje, zodat hij lekker dichtbij zijn oude maatje Cereza kon zijn. En dat wierp direct zijn vruchten af. Hij voelt zich stukken beter nu en knapt zienderogen op. Gelukkig maar, want het is zo’n schatje…!
Mirca
[singlepic id=366 w=240 h=180 float=left]Mirca is een zenuwpees met één oog. Ze vertoont repeterend gedrag, maakt constant hetzelfde rondje en is daarbij heel alert, alsof ze elk moment gevaar verwacht. Soms pakt ze je handen met haar handjes. Zodra ze er weer genoeg van heeft, duwt ze je handen met een ferme beweging van zich af. Het kostte wat tijd, maar ook met haar heb ik een band gecreëerd. Ik legde vaak mijn armen op haar plateau, waarbij ik mijn hoofd op mijn handen liet rusten. Na een paar minuten kwam ze dan voorzichtig naar me toe. Eerst legde ze alleen haar handjes op mijn armen. Later ging ze tegen mijn armen aanliggen, of begon me voorzichtig te ‘ontvlooien’. Vooral op de momenten dat ze op mijn armen lag was ze eindelijk volledig ontspannen. Erg fijn om te merken.
Danny
[singlepic id=385 w=240 h=180 float=right]Van Danny weet ik eerlijk gezegd niet zoveel, behalve dat hij enorme snijtanden heeft waar ik een beetje bang van word. Vandaar dat ik hem dus niet zo goed ken. Wel weet ik dat hij nogal gemeen kan doen tegen de baby’s. Volgens Marcelo is hij verder oké, maar hij heeft mij een keer op een haar na gebeten en een paar dagen geleden was Jenny stukken minder fortuinlijk… Het was een zeer agressieve aanval. Danny beet haar lelijk in de vinger en die arme Jenny was er een hele dag door van slag. Toch niet voor niets dus, de instinctieve afstand die ik bewaarde…
Pecos
[singlepic id=363 w=240 h=180 float=left]Pecos is een potentieel alfa-mannetje. Binnen een groep kan er echter maar een de baas zijn en helaas voor Pecos had Sorelo die status al eerder opgeëist. Op het moment dat Pecos arriveerde hebben ze er nog wel een robbertje om gevochten, maar Pecos moest het onderspit delven. Hij is groot, breed, sterk en superzacht. Eigenlijk is het gewoon een lieve, knuffelige teddybeer. Het probleem met Pecos is alleen dat hij nogal onberekenbaar is en dan bijt hij soms ineens. En flink hard ook. Geloof me, ik weet er alles van.
Ik ben al op mijn eerste dag door hem gebeten. Je kunt het beter maar vast gehad hebben, nietwaar? Hij lag heel lief op mijn schoot en plotseling sloeg hij volledig om. Beet me en trok hard aan mijn haar. En gelijk daarna was hij weer hartstikke lief… Geen pijl op te trekken. Ik had al gehoord dat je heel rustig weg moest lopen als je weg wilde, omdat hij je anders misschien zou bijten. Maar ik durfde me nu natuurlijk niet meer te verroeren en bloedde ondertussen behoorlijk, want de wond was zeker een centimeter diep. Gelukkig hoorde Jenny me om hulp roepen en nam hem voorzichtig van me over, zodat ik gauw iets aan die wond kon doen. Mixed feelings dus…
NB: Pecos is begin 2010 helaas overleden. Ondanks mijn gemengde gevoelens ging dit akelige nieuws mij uiteraard zeer aan het hart. R.I.P. bijtgrage lieverd!
Wordt vervolgd…
© Eva Buijs
[imagebrowser id=25]