Huanchaco – De orkaan en de kleine jongen
[singlepic id=683 w=240 h=180 float=left]Het noorden van Peru is wonder boven wonder nog tamelijk ongerept. Het zuiden wordt daarentegen al jaren geteisterd door orkaan El Gringo (de vreemdeling), zeg maar de grote toeristische broer van het fenomeen El Niño (het jongetje), die overigens zo nu en dan eveneens voor nogal wat opschudding zorgt. Letterlijk en figuurlijk, welteverstaan. Want El Niño mag dan een klein jongetje zijn, je kunt er maar beter geen ruzie mee krijgen. Het verschijnsel doet zich voor wanneer een tropische golfstroom de Peruaanse kust bereikt. Dit warmere water bevat veel minder voedingsstoffen, dus veel minder vis. Rampzalig voor de visserij en de economie. Bovendien gaat El Niño hand in hand met hevige regenval en dit leidt niet zelden tot zware modderstromen én aardverschuivingen. Het zal je broertje maar zijn…
[singlepic id=685 w=240 h=180 float=right]De twee zijn min of meer elkaars tegenpolen. El Niño drukt de welvaart de kop in, El Gringo bevordert hem juist. Een kinderhand is echter gauw gevuld, dus geeft El Niño het gros van de tijd geen kick. Zo niet zijn reislustige broer El Gringo, die is niet te stoppen. Het zullen wel groeistuipen zijn, maar toch… Hoewel El Gringo’s reislust voor hem pleit, is zijn blikveld nog wat beperkt; hij is niet uit het zuiden weg te sláán. “Het zuiden rules, man. Gewoon kickuuuuuhhhhh!”, zul je hem dan ook regelmatig horen roepen. Met zo’n triomfantelijke blik op dat pukkelige tienerkoppie van hem, je kent ‘m wel, de ik-heb-altijd-gelijk-blik. En dan wil je reageren, maar nee hoor, hop, weg is hij alweer. Door naar de volgende ‘gewoon gezellig drukke’ bezienswaardigheid.
[singlepic id=682 w=240 h=180 float=left]Nou ben ik de beroerdste niet, dus zolang hij de boel maar heel laat, mag hij daar wat mij betreft nog wel even uitrazen. Lekker rustig. Want daar waar orkaan El Gringo dag in dag uit op volle kracht langs de tussenstations van de gringo trail raast, ademt het rustieke noorden een fluweelzacht briesje uit. Een briesje dat geruisloos langs mijn wangen strijkt, terwijl ik me vertederd laat prikkelen door de smaakmakende geur van zijn schat aan ingrediënten: prachtige koloniale steden, tot de verbeelding sprekende Inca-ruïnes, stranden grenzend aan woestijnen, besneeuwde bergen met gletsjermeren en dorpjes uit vervlogen tijden. Maar ondanks deze serenade aan het noorden mag ik El Gringo’s puberale lofzang natuurlijk niet zomaar naast me neerleggen. Ik moet immers ook met eigen ogen zien of die zuidelijke trekpleisters nu echt zo orkaanwaardig zijn.
[singlepic id=673 w=240 h=180 float=right]Ik hoor het me al zeggen als ik El Gringo straks in Cuzco bij de mouw grijp en hem vertel over die waardevolle schat aan onvergetelijke momenten, die onuitputtelijke bron van inspiratie uit het door hem zo gevreesde noorden: “Ja, nu ben je stil, he? Waar blijft die puberale blik van triomf nou, stoertje?” Maar zover is het nog lang niet, want voordat ook ik me op het toeristenpad begeef heb ik nog een week in dit bijzondere noorden voor de boeg, te beginnen met een tripje naar de kust. Ik zeg Chachapoyas met pijn in mijn hart vaarwel en neem de nachtbus naar Chiclayo, een reis van een uur of negen. Naast mij zit de Amerikaan Randy, die nog vier uur langer door zal reizen richting ‘surfdorp’ Huanchaco. Al snel blijk ik in Randy de ideale gesprekspartner gevonden te hebben.
[singlepic id=678 w=240 h=180 float=left]Vele amusante conversaties later stap ik in Chiclayo de donkere nacht in, verdwaasd door slaapgebrek en wankelend door het gewicht van mijn rugzak. Om me plotseling te bedenken. Ik draai me om en spring de bus weer in. “Ik dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken”, zeg ik tegen het stomverbaasde gezicht van Randy als de bus optrekt, waarna ik grijnzend naast hem neerplof. Op naar Huanchaco dus, waar ik in de voetsporen van de surf dudes zal treden. Wanneer we inchecken bij een willekeurig hostel, zie ik tot mijn vreugde twee bekende namen op de gastenlijst staan: Rudolf en Marleene, een leuk Nederlands stel dat ik in Vilcabamba heb ontmoet. Ik laat een briefje voor ze achter dat ik hier ook logeer. Een uurtje later zitten we met z’n vieren in een taxi op weg naar de maantempel: Huaca de la Luna.
[singlepic id=674 w=240 h=180 float=right]De uit diverse terrassen bestaande maantempel werd eind 19e eeuw opgegraven en is een van de best geconserveerde ruïnes ter wereld. De gids leidt ons door de tempel, die zicht biedt op Huaca del Sol (de zonnetempel) en nog stamt uit de tijd van de Moche-cultuur, een volk dat hier leefde van omstreeks 100 tot 800 na Christus. Later zou het nog door verschillende andere culturen worden bewoond, waaronder de Chumi, de Wari en de Inca. Recente opgravingen, zoals de skeletten van zeventig geofferde krijgers, bevestigen dit. Ook de Moches brachten menselijke offers. De maantempel deed niet alleen dienst als stedelijke nederzetting, maar tevens als religieus, politiek en ceremonieel centrum, compleet met de nodige graftombes. De Moches waren sowieso meesterlijke grafdelvers. De tempel onderging in zeshonderd jaar tenminste zes reconstructies: ze ‘begroeven’ simpelweg de oudere constructie en bouwden de volgende erbovenop.
[singlepic id=677 w=240 h=180 float=left]Mede dankzij de grillen van de kleine jongen El Niño is de maantempel aan erosie onderhevig, maar desondanks verkeert hij inderdaad in goede staat. De tempel is opgetrokken uit adobe -een mengsel van klei, zand, water en organische materialen- dat gedecoreerd is met indrukwekkende muurschilderingen en reliëfs in diverse kleuren. De prachtige, gedetailleerde afbeeldingen, waaronder gezichten en dieren, zijn duidelijk te herkennen. De Moche-cultuur verstond haar kunst, dat is zeker. Maar liefst tweederde van de ‘moddertempel’ is lang geleden door schatjagers vernietigd, vertelt onze gids. Ik hoop maar dat schatjagen uit de mode is, want anders moet ik als een speer het fluweelzachte briesje gaan waarschuwen.
Na de rest van de dag in de heerlijke koloniale stad Trujillo te hebben rondgebanjerd, belanden we eenmaal terug in Huanchaco in een drukke bar, waar we tussen de lokalen een hele zwik luidruchtige backpackers aantreffen. Een zorgwekkende vraag dringt zich onmiddellijk aan me op. Is orkaan El Gringo zijn blikveld soms nu al aan het verruimen?
© Eva Buijs
[imagebrowser id=35]