Tuk Tuk Tales

[singlepic id=727 w=240 h=180 float=left]Brandend zand. Bakken vol met prikkend, schurend, knarsend, brandend zand. In mijn ogen, neus, mond, oren en op allerlei andere dubieuze plekken. Maar zover is het nog niet. Eerst hebben Randy en ik vanuit Huaraz nog een busreis van vijftien uur voor de boeg. Dit keer loopt mijn lange weg tot aan Huacachina, een met blowende en bier slempende backpackers volgestouwde oase in de woestijn en niet meer dan een minuscuul zwart puntje op de geografische landkaart van Peru. Maar de ware trekpleister en daarmee gelijk de voornaamste reden van mijn bezoek, is van een veel actievere aard: sandboarden van de zandduinen!!!

[singlepic id=724 w=240 h=180 float=right]Dit neemt niet weg dat we dorstig zijn en drie uur voor aankomst al over niets anders meer kunnen praten dan over het welverdiende, ijskoude biertje dat we straks zullen nuttigen. Het is na middernacht wanneer de bus in Ica kreunend tot stilstand komt. Al snel vinden we een taxi. We hebben nergens geboekt en als we om één uur bij het met hostels omzoomde meer in de oase arriveren, besluiten we naar het hostel te gaan waar de muziek het hardst staat. Dit met het oog op het welverdiende biertje. Even later liggen we met een koude kletser in de hand in een deuk om het barpersoneel dat ladderzat een verjaardagsfeestje aan het bouwen is. Welcome to the desert! Na vier biertjes rollen we niet meer om van het lachen maar van vermoeidheid en dat is misschien maar beter ook, willen we enigszins fit zijn morgen.

[singlepic id=741 w=240 h=180 float=left]De volgende dag relaxen we prinsheerlijk in twee hangmatten tussen de palmbomen, onderwijl genietend van het uitzicht op het meer met daarachter de zachtgele zandduinen, die ontzagwekkend boven ons uittorenen en zwijgend op ons neer lijken te kijken. Woorden zijn overbodig, de boodschap is glashelder: hier in de woestijn zijn zij de baas. Ik graai wiebelend in de hangmat naar mijn tas, gris mijn mp3-speler eruit en zoek in de nummerlijst naar dé vroegere hit van America. Na de intro streelt via de headset al snel het welbekende refrein mijn oren: “I’ve been to the desert on a horse with no name (…)” Lijkt me best gaaf, op een paard van die zandduinen scheuren. Ik voer het volume van de mp3-speler op, alvorens te vervallen in een overenthousiast en langdurig “La-la, la-la-la-la-la-la, la-la-la-laaaaaaaala”.

Dune Buggy

[singlepic id=725 w=240 h=180 float=right]Dan, vanuit het niets, onverbiddelijk en wanstaltig hard, schalt plotseling Dune Buggy van The Presidents Of The United States in mijn oren. Ik schrik me dood, vlieg overeind en flikker tot genoegen van Randy bijna uit mijn hangmat. Ik herschik me en luister grinnikend naar hun hilarische songteksten. Bij “Little killer froggy, where did you hop? Under the entertainment centre; realized you just couldn’t stop”, weten de presidenten mijn toch al zonnige humeurtje tot dusdanige hoogte op te krikken dat het fluitend op één van die zandduinen had kunnen liggen bakken, terwijl ze mijn hoofd en voeten intussen laten meedeinen op de golven van hun vrolijke melodieën. Ik sluit mijn ogen. Er staat iets te gebeuren. Ik voel het in mijn onderbuik, die zeurderig nerveus begint te worden. En dat is niet voor niets, want het is tijd voor wat actie!

[singlepic id=726 w=240 h=180 float=left]Eerst vliegen we met een rotgang in zo’n zelfde dune buggy over de supersteile zandduinen. Alsof we in een achtbaan zitten! Vooral bergafwaarts van die immens hoge duinen gaat in zo’n moordend tempo, dat mijn maag er keer op keer van omkeert: dat onbestemde en misselijkmakende gevoel waar ik normaal gesproken een bloedhekel aan heb, maar dat ik nu gek genoeg geweldig vind. Deel twee van de adrenaline rush behelst een sandboard, gevoel voor evenwicht en een flinke dosis lef. Sandboarden doet men namelijk van diezelfde enorm hoge zandduinen. Tja, en dan sta je daar op je board, op het topje van die duin te balanceren, terwijl je board voortdurend wegglijdt. Naar achteren, welteverstaan. En laat dat nou net de verkeerde kant op zijn…

Salto’s

[singlepic id=738 w=240 h=180 float=right]Terwijl ik doorklungel gaat Randy me als ervaren snowboarder zelfverzekerd voor. Na twee seconden valt hij om. Zijn benen vliegen ongecontroleerd door de lucht en koprollend vervolgt hij zijn weg naar beneden. Dat belooft wat. De eerste duin gaat qua hoogte nog wel, want we bouwen het langzaam op. Ik blijf wonder boven wonder tot bijna beneden overeind. De tweede duin bedwing ik driedubbele salto’s makend en bij de derde stil ik mijn honger alwéér door ladingen vol zand te happen. En de vierde? Dat ik die overleef mag een wonder heten. Teeeeeeeeeeeeeeeeeerrrrrrrrrri..PIEP, wat is dat hoooooooooooooooooooog! Ik denk: “Die doe ik liggend op mijn buik”. Sh…PIEP, vergissing van de dag, want dan ga je namelijk alleen maar sneller naar beneden!

[singlepic id=744 w=240 h=180 float=left]Bij nummer vijf haak ik af. Te hoog, te steil en teveel pijn in mijn beurse lijf. Voor mijn gevoel heb ik minstens al mijn nekspieren verrekt. Ik neem mijn board onder de arm en baan me struikelend door het mulle, hoog opstuivende zand een weg naar beneden, de afkeurende blikken van mijn publiek in sneltreinvaart achter me latend totdat ze slechts stipjes aan de torenhoge horizon zijn. Stipjes die één voor één hun leven in de waagschaal stellen voor een kick van tien seconden. Tegen de tijd dat de rest zich mondjesmaat bij me voegt, word ik aan alle kanten uitgelachen. Ik kijk in de zijspiegel van de buggy en begrijp onmiddellijk waarom: ik ben zowaar getransformeerd tot een heus zandvrouwtje!

[singlepic id=749 w=240 h=180 float=right]Ik lach naar mijn spiegelbeeld. Dat maakt het er niet beter op, want ook mijn tanden zitten onder. Hoe charmant, zo’n bek vol zand… “Ik heb er de mond vol van”, denk ik lachend. “Breek me de bek niet open”, vervolg ik de dialoog met mezelf, waarna ik wederom in de lach schiet. Maar ach, wie maakt me wat. Want ondanks alle perikelen blijft het natuurlijk een fenomenaal avontuur, dat op gepaste wijze wordt afgesloten met een bijzonder mooie zonsondergang, gezien vanaf de top van een zandduin en uitkijkend over de weidse, langzaam roze kleurende woestijn. Wat een leven heb ik toch…

© Eva Buijs

[imagebrowser id=37]

This entry was posted dinsdag, september 14th, 2010 at 23:31 and is filed under Peru. You can leave a response, or trackback from your own site.