Puerto Lopez – De klokkenluiders van de Pacific
[singlepic id=786 w=240 h=180 float=left]Bultrugwalvis, humpback whale, ballena jorobado, baleine à bosse, Buckelwahl, Megaterra, Yubarta of Megaptera Novaeangeliae, het klinkt me allemaal even mooi in de oren. Liefkozend bijna. Maar in welke taal men zich ook uitlaat over deze Quasimodo’s van de oceaan, het valt volkomen in het niet bij het kijken en luisteren naar de bijzondere liefdestaal van de bultrugwalvissen zelf.
Zondagochtend in alle vroegte vertrekt een uit de kluiten gewassen speedboot met zestien ietwat gespannen opvarenden vanuit Puerto López richting het eiland Isla de la Plata. De groep hoopt een glimp op te vangen van de bultrugwalvissen die zich hier jaarlijks tussen juni en oktober ophouden om te paren. Het paringsritueel van de walvissen is fascinerend: de mannetjesbultruggen proberen de vrouwtjes uit alle macht te imponeren door prachtige verleidingsliederen te zingen die, zo blijkt uit recent onderzoek, een complexe, hiërarchische structuur hebben.
[singlepic id=120 w=240 h=180 float=right]Maar zingen is niet het enige waarmee de klokkenluiders van de Pacific de lieftallige, voluptueuze dames proberen te verleiden. Tegelijkertijd flirten zij er -net als de vrouwtjes overigens- lustig op los door sierlijk te dansen met hun staart. En de echte macho’s gooien hun hele, logge lijf in de strijd, door met gekromde rug in z’n geheel uit het water te springen. Zullen wij landrotten tot de gelukkigen behoren de paringsdans van deze gebochelde zeereuzen van dichtbij te aanschouwen?
Onderweg vertelt de gids dat een volwassen vrouwtje een meter of vijftien lang is en ongeveer dertig ton weegt. Het mannetje komt er bekaaid vanaf met een lengte van “slechts” tien meter. Wat voel ik mij als mens ineens ontzettend klein en nietig. Dat gevoel dat me keer op keer bekruipt als ik op open zee ben, met in de wijde omtrek niets dan water en lucht. Dan koester ik een bepaald soort eerbied voor de macht en de kracht die uitgaat van de immense oceaan en de onderwaterwereld die erin schuilgaat. Een wereld waarin het voor mij verborgen dierenrijk nog enigszins ongestoord zijn eigen gang kan gaan. En met deze indrukwekkende informatie wordt dat gevoel nog eens versterkt.
[singlepic id=788 w=240 h=180 float=left]Het eiland komt in zicht en hoewel we voortdurend verwachtingsvol naar de oceaan hebben zitten turen, lijkt Poseidon ons vandaag niet gunstig gezind. Maar dan zie ik in de verte water omhoog spuiten. De gidsen zien het ook en zonder waarschuwing vooraf geven ze gas. Met een scherpe bocht scheurt de boot in de richting van de walvissen, terwijl wij met z’n allen over elkaar heen tuimelen. Op het moment dat we naderbij komen springt er ineens een enorme walvis met veel kracht en flair uit het water omhoog. En het is er niet één, het zijn er niet twee, maar wel drie. Nee, meer! Ze zijn echt overal.
Overdonderd door dit groteske aantal walvissen dat zich om ons bootje verzameld heeft, probeer ik in het wilde weg plaatjes te schieten. Maar de zee is op zijn zachtst gezegd ruig en door de hoge golfslag word ik voortdurend van de ene kant van de reling tegen de andere kant aangekwakt, wat het fotograferen aanzienlijk bemoeilijkt. Bovendien kondigen de bultruggen niet aan wanneer ze er genoeg van hebben hun danskunsten te vertonen. Want zo plotseling als de walvissen verschenen, zo vlug zijn ze weer verdwenen. Terug naar veilige, donkere diepte van de zee.
[singlepic id=129 w=240 h=180 float=right]Nog nagloeiend van opwinding bereiken we Isla de la Plata. Het eiland is vrij droog en dor, maar desondanks mooi, constateren we tijdens een wandeling. Wellicht door de ruigheid en puurheid van het eiland en door de rust en stilte die er heerst. Het wordt slechts bewoond door de unieke flora en fauna die we er te zien krijgen: geneeskrachtige planten, zonnende zeeleeuwen, broedende gemaskerde Jan van Genten en heel veel blauwvoet Jan van Genten, die zichzelf met hun felblauwe en te groot uitgevallen zwemvliezen voortdurend in de weg waggelen.
Ik moet glimlachend aan Nelson Mandela denken, omdat hij pinguïns altijd “clumsy soldiers” noemt. Bij deze hebben we de blauwvoetige versie van de onhandige soldaatjes gevonden. Zij tonen ons eveneens regelmatig hun trotse paringsdans, waarbij ze lijnrecht tegenover elkaar staan en hun vleugels wijd uitslaan, gevolgd door een oorverdovend gekrijs. De vogels komen behalve hier en op de Galapagos eilanden nergens anders ter wereld voor. Ze kennen bovendien geen natuurlijke vijanden en laten zich daardoor ook niet wegjagen door ons groepje.
[singlepic id=186 w=240 h=180 float=left]Na een lunch op de boot gaat de duikbril op en springen we van boord om te snorkelen. Binnen luttele seconden trekt een bonte stoet van tropische vissen en andere zeediertjes aan mijn netvlies voorbij. Ik herken slechts één soort: de papegaaivis. Dan zie ik een zeester die ik zachtjes aanraak en even verderop bij een rotsblok ontwaar ik tot mijn schrik een slang, die eruit ziet als een groot, aalachtig monster. In een reflex schiet ik als een speer uit het water en beland ik in één vloeiende beweging op de boot. Einde snorkelavontuur…
[singlepic id=787 w=240 h=180 float=right]Op de terugweg richting Puerto López worden we wederom getrakteerd op een groot aantal bultruggen. In een vlaag van verstandsverbijstering besluit ik op het dak van de wild heen en weer schuddende boot te klimmen en even later bevind ik mij op een spekglad dak, zonder enig houvast. Midden op zee, met op hooguit vijfentwintig meter afstand een stuk of acht waterreuzen. Ik zie naast een paar prachtige sprongen uit het water ook veel zwierig gedraai met staarten. En terwijl ik mij met ingehouden adem verwonder, kan ik de walvissen haarscherp horen briesen, loeien, zuchten, spuiten en fluiten. Pas als de laatste walvis een tijd later ondergedoken is, keren we huiswaarts.
[singlepic id=119 w=240 h=180 float=left]Die avond, wanneer de maan zijn plekje aan de hemel opeist, geniet ik op een terras aan de boulevard van rauwe vis gemarineerd in citroensap, gevolgd door een smakelijke cocktail bij een knisperend kampvuur op het strand. Uit de boxen bij de buitenbar klinkt ritmische salsamuziek. Aan de andere kant van het vuur zit een verliefd koppel in een innige omhelzing verstrengeld. De basis van de liefde blijft hetzelfde, bedenk ik mij terugdenkend aan hetgeen ik vandaag heb gezien. Ik staar naar de dansende vlammen en neurie zachtjes mee met de muziek, diep in gedachten verzonken.
Door de redactie van reismagazine Columbus verkozen tot blog van de week op http://www.columbusmagazine.nl/reisreporter
© Eva Buijs
[imagebrowser id=6]