Tuk Tuk Tales

[singlepic id=116 w=240 h=180 float=left]Cuenca lééft. De ‘Parel van het zuiden’ stikt van de bars en restaurantjes waar je zalig kunt eten. Dwalend door de kinderkopstraatjes of over een van de vele charmante pleinen zie je de meest prachtige bouwwerken in diverse pasteltinten. In de smeltkroes van koloniale stijlen zijn veel Franse en Sevillaanse invloeden te herkennen en de meeste huizen zijn voorzien van gietijzeren balkons vol hangplantjes en kleurrijke bloemen. Maar Cuenca is niet de enige parel in dit gedeelte van Ecuador, want op slechts drie kwartier rijden ligt Cajas Nationaal Park.

[singlepic id=103 w=240 h=180 float=right]Ik wil terug naar bed. Ik kom net onder een ijskoude douche vandaan, de koffie smaakt me niet en mijn oogleden voelen loodzwaar. Ik heb dan ook slechts drie uur geslapen. Wat had me bezield? Waarom ben ik gisteravond de hort op gegaan? Ik wist toch dat ik om zes uur op moest vanwege de tour naar Cajas Nationaal Park? Cajas betekent koud in het Quechua, een van de meest gesproken indianentalen. Ik bereid me mentaal vast voor op een bibberdag en neem tegen beter weten in nog een slok koffie.

[singlepic id=109 w=240 h=180 float=left]Dan zwaait de deur open. In de deuropening staat een breedlachende jongeman met een onmiskenbaar Ecuadoriaans uiterlijk. “Goodmorning!”, zegt hij opgewekt. “My name is Juan, I will be your guide and you are extremely lucky with the weather today!” Mijn gezicht klaart op. Het is pas zeven uur en het is in Cuenca nu al zonnig, wat betekent dat het weer in Cajas ook een stuk beter is dan gewoonlijk, vertelt Juan onderweg. Gemiddeld genomen is het daar zo’n twee graden met veel regen en een snijdende wind. Vandaag is het er droog en zonnig. En hoewel het nog steeds behoorlijk hard waait, is het met een graad of vijftien inderdaad best aangenaam.

[singlepic id=112 w=240 h=180 float=right]Tijdens een indrukwekkende, drieënhalf uur durende hike leer ik ondermeer dat Cajas een bijzonder gebied is bestaande uit vijf verschillende eco-systemen. Om te beginnen zijn er de meren vol regenboogforellen. Forellen die in deze regio, zo zou ik later die dag ondervinden, supervers en in de meest tongstrelende creaties op je bord belanden. Het tweede systeem is de Highland Moor of Páramo, een berggebied hoger dan 3000 meter boven zeeniveau. Nummer drie, de zogenaamde Pilo Moor, is een drassige, sponsachtige bodemsoort, die het regen- en ijswater absorbeert en het water vervolgens ondergronds doorsluist naar de meren. En dan zijn er nog het primaire nevelwoud en el Bosque Cinoa, een bos vol papierbomen.

[singlepic id=110 w=240 h=180 float=left]Vooral dit laatste eco-systeem vind ik adembenemend mooi. Ik waan me in een sprookjesbos dat niet onderdoet voor een setting uit Lord of the Rings. Wat ik zie is een in mist gehuld woud met grillig gevormde, lichtbruine papierbomen bedekt met donkergroen mos en enorme roodgekleurde bromelia’s. De nevel hangt in slierten rond de bomen, lijkt de woudreuzen als het ware te omarmen. Het vage schijnsel van het zonlicht dat zich een weg weet te banen door de toppen van de bomen, geeft het geheel een bizar mysterieuze uitstraling.

[singlepic id=98 w=240 h=180 float=right]Ik sluit kort mijn ogen om met een beetje fantasie de hobbits te kunnen aanschouwen. Vreemde wezens die zich schichtig verschansen achter de bomen terwijl ze, overmand door nieuwsgierigheid, voorzichtig hun hoofdjes om de hoek steken. Ik denk aan wat Juan ons zojuist vertelde. Dat hij ooit een nacht in het sprookjesbos gekampeerd heeft. Het was de langste en engste nacht uit zijn leven. Het was er aardedonker, mistig en ijskoud en hij hoorde niets anders dan de holle roep van de bosuilen en het suizen van de wind. Ik huiver onwillekeurig. Maar wanneer ik mijn ogen opendoe en me realiseer dat ik mij op een van de mooiste plekjes op aarde bevind, terwijl ik vanmorgen het liefst direct weer onder de wol wilde kruipen, kan ik alleen nog maar glimlachen.

© Eva Buijs

N.B. In mei 2010 door de redactie van reismagazine Columbus verkozen tot winnende blog van de reisverhalenwedstrijd. Mijn prijs: een persreis naar St Maarten, waarna mijn belevenissen in blog-vorm zijn verschijnen op de website van Columbus. Een van die blogs is tevens als reisverhaal gepubliceerd in de septembereditie van Columbus Magazine.

In 2009 door de redactie van reismagazine Columbus verkozen tot blog van de week op http://www.columbusmagazine.nl/reisreporter.

[imagebrowser id=10]

This entry was posted dinsdag, december 15th, 2009 at 22:00 and is filed under Ecuador. You can leave a response, or trackback from your own site.